Π.Π.Άμφισσας 1/2019

ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗ ΛΟΓΩ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗΣ ΧΡΗΣΗΣ ΥΠΕΡΠΟΛΥΤΕΛΟΥΣ ΕΠΑΥΛΗΣ / ΤΡΟΠΟΣ ΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟΥ ΜΙΣΘΩΤΙΚΗΣ ΑΞΙΑΣ / ΟΡΙΣΜΕΝΟ ΣΧΕΤΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ / ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΕΝΣΤΑΣΗΣ 281 Α.Κ. – Από το συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 785, 786, 787, 792 § 2, 961, 962, 1113 ΑΚ προκύπτει ότι σε περίπτωση αποκλειστικής  χρήσης του κοινού πράγματος από έναν από τους κοινωνούς, δικαιούνται οι υπόλοιποι, και αν δεν πρόβαλαν αξίωση σύγχρησης, να απαιτήσουν από αυτόν, που έκανε αποκλειστική χρήση του κοινού, ανάλογη προς το ποσοστό του δικαιώματος τους μερίδα από το όφελος … και το οποίο συνίσταται στην αξία της επιπλέον της ιδανικής του μερίδας χρήσης του κοινού. Ο τρόπος που ο κοινωνός χρησιμοποίησε απκλειστικά για λογαριασμό του το κοινό πράγμα είναι καταρχήν αδιάφορος και μπορεί αυτός να το έχει εκμισθώσει ή να το έχει χρησιδανείσει σε άλλον ή να το έχει ιδιοχρησιμοποιήσει με οποιονδήποτε τρόπο, δηλαδή έστω και διατηρώντας αυτό αδρανές ή προκειμένου για ακίνητο διατηρώντας το κλειστό και ανεκμετάλλευτο. Η αναζήτηση της παραπάνω ωφέλειας δεν μπορεί να γίνει και κατ’ εφαρμογή της γενικής διάταξης του άρθρου 904 του ΑΚ, αφού οι δύο αξιώσεις τελούν υπό τις ίδιες προϋποθέσεις και οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα, δηλαδή την απόδοση του πλουτισμού του εναγομένου, που έκανε την αποκλειστική χρήση.

ΔΕΝ ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ Η ΕΥΘΥΝΗ ΚΑΚΟΠΙΣΤΟΥ ΝΟΜΕΑ – ΣΥΓΚΥΡΙΟΥ ΟΤΑΝ ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΕΜΠΟΔΙΣΕ ΤΗΝ ΣΥΓΧΡΗΣΗ – Η σχετική αξίωση γεννιέται από μόνο το γεγονός της αποκλειστικής χρήσης του κοινού πράγματος από έναν των κοινωνών, δεν αποκλείεται όμως να ανακύπτει παράλληλα και ευθύνη του ως κακόπιστου νομέα κατά το άρθρο 1098 ΑΚ ή και αδικοπρακτική ευθύνη του κατά το άρθρο 914 ή και 1099 ΑΚ, αν παράνομα και υπαίτια εμπόδισε τη σύγχρηση του κοινού πράγματος από τους λοιπούς κοινωνούς ή πολύ περισσότερο αν τους απέβαλε από τη σύννομη του κοινού. Αναφορικά με την αξίωση εκ του άρθρου 1098 ΑΚ , επισημαίνεται ότι μπορεί να ασκηθεί με αυτοτελή αγωγή χωρίς υποχρεωτικά να σωρεύεται και διεκδικητική αγωγή.

Η ΑΛΛΑΓΗ ΚΩΔΙΚΩΝ ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΥ ΧΩΡΙΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΛΟΙΠΩΝ ΣΥΓΚΥΡΙΩΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΠΑΡΕΜΠΟΔΙΣΗ ΧΡΗΣΗΣ

Η ΥΠΑΡΞΗ ΑΦΜ ΣΤΗΝ ΑΓΩΓΗ Ή ΤΙΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΔΕΝ ΤΙΘΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΟΜΟ ΩΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ ΠΑΡΑΔΕΚΤΟΥ – Σύμφωνα με την αιτιολογική έκθεση του ν. 4335/2015, με βάση τον οποίο τροποποιήθηκε ως άνω η προαναφερθείσα διάταξη, σκοπος της ρύθμισης αυτής είναι η ακριβής και επαρκής ταυτοποίηση των διαδίκων, ώστε να εξασφαλίζεται η ασφάλεια και η τυπικότητα της διαδικασίας και να διευκολύνεται η ικανοποίηση της αξίωσης του ενάγοντος και γενικότερα η ορθή απονομή της δικαιοσύνης. Ο Α.Φ.Μ. είναι μοναδικός για κάθε φυσικό και νομικό πρόσωπο και δεν αλλάζει, επομένως μέσω αυτού ο διάδικος προσδιορίζεται με ασφάλεια. Κατά συνέπεια η ύπαρξη του Α.Φ.Μ. του ενάγοντος στην αγωγή του ή του εναγόμενου στις προτάσεις του δεν τίθεται από το νόμο ως προϋπόθεση παραδεκτού του δικογράφου. Η ως άνω έλλειψη θα μπορούσε απλώς να επιφέρει την ακυρότητα κάποιας διαδικαστικής πράξης, που συνδέεται με αυτήν την έλλειψη, εφόσον ο αντίδικος του διαδίκου που παρέλειψε να αναγράψει τον Α.Φ.Μ. του επικαλείται και αποδεικνύει δικονομική βλάβη εξαιτίας της έλλειψης αυτής κατ’ άρθρο 159 αριθ. 3 ΚΠολΔ. Συνεπώς, η προβληθείσα ένσταση απαραδέκτου της ενάγουσας είναι απορριπτέα ως νόμω αβάσιμη.

Πηγή: Τετράβιβλος Νομοπαίδεια